Of was het toch “singer songwriter”, dat ik op het etiketje had moeten schrijven? Geen idee, en trouwens: die etiketjes beginnen me serieus de keel uit te hangen, maar dit terzijde. Over naar de feiten: het verhaal van Sam Baker is na al die jaren genoegzaam bekend, denk ik. Hij ontsnapte ternauwernood aan een terroristische bomaanslag toen hij als jonge kerel rondreisde in Peru. De letsels en bijhorende revalidatie waren niet min en namen jaren in beslag, maar Sam werkte er zich met bewonderenswaardige wilskracht doorheen en sindsdien trekt Sam de wereld rond met zijn verhalen over moed, wilskracht en vooral…liefde…het enige wat de mensheid kan redden.

Daarmee vulde hij tot nu toe vijf ronduit prachtige studioplaten, die de één na de ander door de critici omarmd werden en die hem in de loop van de vijftien jaar die zijn carrière nu omspant, ook een trouwe fanbase in de Lage Landen hebben opgeleverd. Wat echter het meest indruk maakte op wie hem in die jaren live bezig zag, waren de verhalen, die Sam tussen de liedjes door vertelt: daarbij ga je haast letterlijk aan ’s mans lippen hangen en dus kijk je erg uit naar de eerste live plaat van deze indrukwekkende verhalenverteller. Die is er nu en ze overtuigt niet helemaal, precies omdat ze voorbijgaat aan de verhalen tussendoor. Het gaat om een show van juli 2018, waarbij Sam, slechts begeleid door zijn eigen gitaar, een zeldzaam stukje mondharmonica en een houten plankje, dat als ritme-instrument dienst doet, zich door een dozijn van zijn -bekende- songs werkt.

Dat doet hij goed, de songs op zich herinneren aan wat je zelf eerder live van ‘m zag, maar wat er tussendoor gebeurt, de verhalen, de interactie tussen Baker en zijn publiek, dat is, net als het applaus van het publiek, zo goed als helemaal tussen de nummers uitgehaald, zodat de opbouw, de samenhang, met andere woorden het totaalproduct, dat een avond “live met Sam Baker” zo beklijvend kan maken, helemaal weg is. Natuurlijk: nummers als “Iron”, “Some Kind of Blue”, “Odessa” of “Broken Fingers” blijven prachtsongs, waar het heerlijk naar luisteren is, maar ik kan er niet omheen: een live plaat heeft pas zin, als ze iets toevoegt aan de studioversie en dat is hier niet het geval. Ik zet met genoegen elk van Sam’s studioplaten keer op keer op, maar bij deze blijf ik met een onvoldaan gevoel zitten: sterke songs, zonder twijfel, maar die kénde ik al en datgene wat ze speciaal had kunnen maken, werd hier achterwege gelaten. Dan toch maar liever begin 2020 naar één van de concerten van de komende tournee, denk ik dan…

(Dani Heyvaert)